Κιαφζέζη Δαμιανή, Γεωργὸς καὶ φυτόν

Φυτὸν ἦν εἰς γεωργοῦ χώραν, καρπὸν μὴ φέρον, ἀλλὰ μόνον στρουθῶν καὶ τεττίγων κελαδούντων ἦν καταφυγή. Ὁ δὲ γεωργὸς ὡς ἄκαρπον ἐκτεμεῖν ἤμελλεν. Καὶ δὴ τὸν πέλεκυν λαβὼν ἐπέφερε τὴν πλήγην. Οἱ δὲ τέττιγες καὶ οἱ στρουθοὶ ἱκέτευον τὴν καταφυγὴν αὐτῶν μὴ ἐκκόψαι, ἀλλ᾿ ἐᾶσαι, ὥστε ᾄδειν ἐν αὐτῷ καὶ σὲ τὸν γεωργὸν τέρπειν. Ὁ δὲ μηδὲν αὐτῶν φροντίσας, καὶ δευτέραν πληγὴν καὶ τρίτην ἐπέφερε. Ὡς δὲ ἐκοίλανε τὸ δένδρον, σμῆνος μελισσῶν καὶ μέλι εὗρε. Γευσάμενος δὲ τὸν πέλεκυν ἔρριψε καὶ τὸ φυτὸν ἐτίμα ὡς ἱερὸν καὶ ἐπεμελεῖτο.
Ὅτι οὐ τοσοῦτον οἱ ἄνθρωποι φύσει τὸ δίκαιον ἀγαπῶσι καὶ τιμῶσιν ὅσον τὸ κερδαλέον ἐπιδιώκουσι

Ο γεωργός και το φυτό

Ένας γεωργός είχε ένα φυτό το οποίο δεν είχε καθόλου καρπούς, ήταν όμως καταφυγή σπουργιτιών και τζιτζικιών που κελαηδούσαν. Ο γεωργός σκέφτηκε πως το καλύτερο ήταν να το κόψει. Πήρε ένα τσεκούρι και το χτύπησε. Τα τζιτζίκια και τα σπουργίτια τον παρακάλεσαν να μην κόψει το σπιτάκι τους και να τ’ αφήσει και του είπαν πως θα τον ευχαριστούσαν με το τραγούδι τους. Αυτός όμως αδιαφόρησε και κτύπησε το δέντρο και πρώτη και δεύτερη φορά. Όταν άνοιξε το δέντρο, βρήκε ένα σμήνος από μέλισσες και μέλι. Γεύτηκε το μέλι, έριξε το τσεκούρι και προσκυνούσε το φυτό ως ιερό και το φρόντιζε.
Οι άνθρωποι δεν αγαπούν και δεν τιμούν τόσο το δίκιο από τη φύση, όσο επιδιώκουν αυτό που τους φέρνει κέρδος.