Μαλάμης Μάνος, Κόραξ καὶ ἀλώπηξ

Κόραξ κρέας ἁρπάσας ἐπί τινος δένδρου ἐκάθισεν. Ἀλώπηξ δὲ θεασαμένη αὐτὸν καὶ βουλομένη τοῦ κρέατος περιγενέσθαι στᾶσα ἐπῄνει αὐτὸν ὡς εὐμεγέθη τε καὶ καλόν, λέγουσα καὶ ὡς πρέπει αὐτῷ μάλιστα τῶν ὀρνέων βασιλεύειν, καὶ τοῦτο πάντως ἂν ἐγένετο, εἰ φωνὴν ἔχειν. Ὁ δὲ παραστῆσαι αὐτῇ θέλων ὅτι καὶ φωνὴν ἔχει, ἀποβαλὼν τὸ κρέας μεγάλα ἐκεκράγει. Ἐκείνη δὲ προσδραμοῦσα καὶ τὸ κρέας ἁρπάσασα ἔφη· «Ὦ κόραξ, καὶ φρένας εἰ εἶχες, οὐδὲν ἂν ἐδέησας εἰς τὸ πάντων σε βασιλεῦσαι.»
Πρὸς ἄνδρα ἀνόητον ὁ λόγος εὔκαιρος.


Το κοράκι και η αλεπού

Ένα κοράκι αφού άρπαξε ένα κομμάτι κρέας, πήγε και κάθισε πάνω σ’ ένα δέντρο. Μια αλεπού, που λέτε, κοιτώντας το και θέλοντας το κρέας, πήγε και στάθηκε από κάτω και το επαινούσε για το πόσο μεγάλο είναι και πόσο καλό, και του έλεγε ότι αυτό πρέπει να είναι ο βασιλιάς των πουλιών, και πως αυτό θα γινόταν αν είχε ωραία φωνή. Και το κοράκι θέλοντας να δείξει πόσο ωραία φωνή έχει, αφήνοντας το κρέας, άρχισε να βγάζει δυνατές κραυγές. Εκείνη τότε έτρεξε από κάτω, πήρε το κρέας και είπε: «Ω κόρακα, αν είχες μυαλό θα μπορούσες να γίνεις βασιλιάς όλων.
Ο λόγος ταιριάζει για τους ανόητους ανθρώπους.