Αβραμίδου Ελευθερία, Βουκόλος καὶ λέων

Βουκόλος βόσκων ἀγέλην ταύρων ἀπώλεσε μόσχον. Περιελθὼν δὲ καὶ μὴ εὑρὼν ηὔξατο τῷ Διί, ἐάν τὸν κλέπτην εὕρῃ, ἔριφον αὐτῷ θῦσαι. Ἐλθὼν δὲ εἴς τινα δρυμῶνα καὶ θεασάμενος λέοντα κατεσθίοντα τὸν μόσχον, περίφοβος γενόμενος, ἐπάρας τὰς χεῖρας εἰς τὸν οὐρανόν, εἶπε· Ζεῦ δέσποτα, πάλαι μέν σοι ηὐξάμην ἔριφον θῦσαι, ἂν τὸν κλέπτην εὕρω, νῦν δὲ ταῦρόν σοι θύσω, ἐὰν τὰς τοῦ κλέπτου χεῖρας ἐκφύγω. Οὗτος ὁ λόγος λεχθείη ἂν ἐπ᾿ ἀνδρῶν δυστυχούντων, οἵτινες ἀπορούμενοι εὔχονται εὑρεῖν, εὑρόντες δὲ ζητοῦσιν ἀποφυγεῖν.


Ο βοσκός και το λιοντάρι

Ένας βοσκός, βόσκοντας μια αγέλη ταύρων, έχασε ένα μοσχαράκι. Αφού το έψαξε και δεν το βρήκε, ευχήθηκε στο Δία ότι αν βρει τον κλέφτη θα του θυσιάσει ένα κατσίκι. Πηγαίνοντας σε κάποιο δάσος και βλέποντας ένα λιοντάρι, τρομαγμένος, σήκωσε τα χέρια του στον ουρανό και είπε: Δία δέσποτα, σου είχα υποσχεθεί πως θα σου θυσιάσω ένα κατσίκι αν έβρισκα τον κλέφτη, τώρα θα σου θυσιάσω ταύρο αν ξεφύγω από τα χέρια του κλέφτη.
Αυτός ο λόγος λέγεται από άντρες που δυστυχούν, οι οποίοι όταν έχουν χάσει κάτι εύχονται να το βρουν, κι όταν το βρουν ζητούν να τ’ αποφύγουν.