Γιόβαν, Κάμηλος καὶ Ζεύς

Κάμηλος θεασαμένη ταῦρον ἐπὶ τοῖς κέρασιν ἀγαλλόμενον, φθονήσασα αὐτῷ, ἐβουλήθη καὶ αὐτὴ τῶν ἴσων ἐφικέσθαι. Διόπερ παραγενομένη πρὸς τὸν Δία, τούτου ἐδέετο, ὅπως αὐτῇ κέρατα προσνείμῃ. Καὶ ὁ Ζεὺς ἀγανακτήσας κατ᾿ αὐτῆς, εἴγε μὴ ἀρκεῖται τῷ μεγέθει τοῦ σώματος καὶ τῇ ἰσχύι, ἀλλὰ καὶ περισσοτέρων ἐπιθυμεῖ, οὐ μόνον αὐτῇ κέρατα οὐ προσέθηκεν, ἀλλὰ καὶ μέρος τι τῶν ὤτων ἀφείλετο. Οὕτω πολλοὶ διὰ πλεονεξίαν τοῖς ἄλλοις ἐποφθαλμιῶντες λανθάνουσι καὶ τῶν ἰδίων στερούμενοι.

Η καμήλα κι ο Δίας

Μια καμήλα που είδε ένα ταύρο να καμαρώνει για τα κέρατά του, τον φθόνησε και ήθελε κι αυτή να του μοιάσει. Γι’ αυτό παρακαλούσε το Δία, να της δώσει κέρατα. Κι ο Δίας αγανακτώντας μ’ αυτήν που δεν αρκούνταν με το μέγεθος και τη δύναμη του σώματός της αλλά ήθελε και περισσότερα, όχι μόνο δεν της έδωσε κέρατα αλλά της αφαίρεσε και ένα τμήμα από τ’ αυτιά της. Έτσι πολλοί εξαιτίας της πλεονεξίας τους εποφθαλμιούν αυτά που έχουν οι άλλοι και στερούνται αυτά που έχουν οι ίδιοι.