Κεφαλά Ιωάννα, Ἀηδὼν καὶ ἱέραξ

Ἀηδὼν καὶ ἱέραξ. Ἀηδὼν ἐπί τινος ὑψηλῆς δρυὸς καθημένη κατὰ τὸ σύνηθες ᾖδεν. Ἰέραξ δὲ αὐτὴν θεασάμενος, ὡς ἠπόρει τροφῆς, ἐπιπτὰς συνέλαβεν. Ἡ δὲ μέλλουσα ἀναιρεῖσθαι ἐδέετο αὐτοῦ μεθεῖναι αὐτήν, λέγουσα ὡς οὐχ ἱκανή ἐστιν ἱέρακος αὐτὴ γαστέρα πληρῶσαι: δεῖ δὲ αὐτόν, εἰ τροφῆς ἀπορεῖ, ἐπὶ τὰ μείζονα τῶν ὀρνέων τρέπεσθαι. Καὶ ὅς ὑποτυχὼν εἶπεν: «Ἀλλ᾿ ἔγωγε ἀπόπληκτος ἂν εἴην, εἰ τὴν ἐν χερσὶν ἑτοίμην βορὰν παρεὶς τὰ μηδέπω φαινόμενα διώκοιμι.»
Οὕτως καὶ τῶν ἀνθρώπων ἀλόγιστοί εἰσιν οἷ δι᾿ ἐλπίδα μειζόνων [πραγμάτων] τὰ ἐν χερσὶν ὄντα προΐενται.


Το αηδόνι και το γεράκι

Ένα αηδόνι καθόταν σε μια ψηλή βελανιδιά και όπως συνήθως τραγουδούσε. Ένα γεράκι μόλις το είδε κι επειδή πεινούσε πέταξε εναντίον του. Το αηδόνι μόλις είδε το γεράκι του είπε ότι δεν είναι αρκετό για να γεμίσει την κοιλιά του και παρακαλούσε να το αφήσει με τα εξής λόγια: αν δεν έχει τροφή πρέπει να στραφείς εναντίον των μεγαλύτερων πουλιών. Και τότε το γεράκι απάντησε: «Θα έμενα πάντα νηστικό αν, αφήνοντας από τα χέρια μου την έτοιμη τροφή, κυνηγούσα αυτά που δε βλέπω».
Το ίδιο συμβαίνει και με όσους από τους ανθρώπους αφήνουν όσα έχουν ήδη ελπίζοντας σε κάτι μεγαλύτερο.